سرو کارمان با قلم است و از جهان رویدادها می نویسیم و شب و روز با مشتی سوال زندگی می کنیم . سوال های ریز و درشتی که جواب می خواهند .
نوشتن هر روز باماست . با دست هایی که همیشه دنیا را پشت سر می گذارند و روی کاغذ های سفید می لغزند و به پیش می روند .
روزگارمان طعم دوندگی های مداوم می دهد ، طعم ازدحامی که کلمات دوروبرمان ، به پا می کنند . ما روزنامه نگاریم و سایه به سایه اخبار حرکت می کنیم و خوب می دانیم هر روز در جهان نامنظم واژه ها چه می گذرد .
می دانیم قلمرو قلم ، قلمرو بی کرانه ایست و در پهنه اش می شود حقایق تمام جهان را بردوش کشید و بی خوابی ها و نازیبایی ها را بخشید .

ما می نویسیم که دنیا چشم هایش ببیند . غم و شادی و خوب و بد را . از میان شعله های غضب رد می شویم ، اندیشه ها را زیرو رو می کنیم و با هیجان تکه های گمشده سوژه هایمان رامی یابیم و کنار هم می چینیم .
هربار به روزهای خاکستری و سفید و سیاه روزگار می رویم و گزارش هایمان را مرتب می کنیم . اینکه صلح باشد یا جنگ ، روز باشد یا شب ، ما می نویسیم . از روزگار آرامش و رنج می نویسیم . از این کره گرد که سالهاست می چرخد .
دراین حرفه گاهی چهارسوی دنیا را به هم می دوزیم اما به پاره خطی از جواب نزدیک نمی شویم ، گاهی به گردباد تلخی ها و تندی ها گرفتار می شویم و گاهی به نماندن و رفتن فکر می کنیم ، اما باز، تاب نمی آوریم.
نمی دانیم شاید پا که به حریم نوشتن می گذاری ، دیگر نمی توانی ننویسی و نوشتن قسمتی از سرانگشتانت خواهد شد و یا شاید انرژی مهربانی که از نوشتن نصیبت می گردد درهیچ حرفه ای وجود نداشته باشد و این نیروی عاشقانه ، تنها متعلق به سرزمین پرفراز ونشیب جملات است .
وقتی می نویسی باید کوچک و بزرگ ونامرئی و سخت و آسان شوی . از عواطف و دغدغه ها و ناممکن ها و نیازها بنویسی . از رویارویی با آنچه ممکن است غافلگیرت کند .
نوشتن ، دوست داشتن می خواهد . اینکه از روزمرگی ها کنده شوی و شور خالق شدن ، جانت را بسوزاند . اینکه آنقدر بدوی و نیابی و باز بدوی که ناامید شدن را فراموش کنی .
جهان اخبار پر از "ضربه" و "در بسته" و "در دسترس نمی باشد" است . پر از آهی که هر چند وقت یکبار از ته سینه ات بیرون می دهی . پر از زمین خوردن ها و برخاستن ها .
رمانتیک بودنی در کار نیست . اینکه در آرامش و آسایش به اخبار برسی ، افسانه است . باید برای سوژه ات بدوی ، عرق بریزی و گاهی دوست نداشتن هایت را از خاطر ببری . باید گاهی مستقیم بروی به دل رویدادی که موضوع گزارشت ، آنجاست .
باید قلم را بشناسی تا شادی ، غم و ترس این راه پرپیچ و خم را بپذیری .
درجهان نوشتن ، هرروز سروکارمان با کاغذ های سفیدیست که باید غرق اخبار شوند . غرق یادداشت هایی که دنیا آن را ورق می زند و می خواند . سروکارمان با تیترهای درشت و موضوعات دلنشین و دلخراش است . با قصه هایی که ذائقه هایی را تلخ می کند و با سلیقه هایی می سازد .
سروکارمان با نقد است . اینکه صحیح و ناصحیح را بنویسیم و نخواهیم دروغ های قشنگ و فکرهای کوتاه ، دنیا را تسخیر کنند .
در این راه کوله پشتی مان ، هر روز روی دوشمان قرار دارد و با دوربین و قلم وکاغذ و لب تاپ همسفریم . با هم می رویم که عمیق شویم و بنویسیم . که ببینیم کدام کلمات و جملات ، راضی مان می کنند .
گاهی خوشبختی برای ما همان وقت اندکیست که برای تنظیم نوشته ایی در اختیار داریم وگاهی همان سوژه تازه ایست که برای نوشتن می یابیم .
ما انسان هایی هستیم که هر روز با سوال و جواب ها سرو کله می زنیم و به روزمرگی های زندگی پشت می کنیم . از آنها که دست به هیجان و آفریدن و کشف کردن می زنند و هر روز در تب یافتن ، بیشتر می سوزند .